Moja włoska przygoda

Aparat wyruszył z drugim właścicielem za zachodnią granicę na dwa tygodnie więc przepisów, a zwłaszcza zdjęć nie będzie. Przynajmniej do świąt. Trochę szkoda bo dom dzisiaj wypełnił się aromatem muffin z kokosa i koktajlu bananowego z malaksera. Innym razem. Świąt nie obchodzę więc mazurki mogą pojawić się w maju a baby w czerwcu, koniecznie przybrane owocami.
Choroba mnie bierze, prawie cały dzień przesiedziałem w domu wyłączając spacery z psem bo musicie wiedzieć, że w domu pojawił się dwa tygodnie temu czworonożny przyjaciel. Przyjechał ze Śląska, gdzie przesiedział za długo w niewygodzie i na łasce gminy. Jeszcze czasem (przed chwilą) śnią mu się koszmary ale w końcu rozliczenie z mroczną przeszłością i porzuceniem to nie byle jaka sprawa. Dajemy sobie czas na poznanie i praktykujemy zwiedzanie okolicy. Wabi się Czesiu.


Czytam Jamiego i jego włoską przygodę. Tak naprawdę czytam dzisiaj łapczywie wszystko co wpadnie mi w ręce bo w ostatnim czasie, a raczej przy jego braku, przyjemności spychałem na później i tak tygodniami. Wracam wspomnieniami do swoich włoskich wojaży i marzę, i marzę... Włochy to moja zagranica, która w pamięci ryje się głębokimi zmarszczkami. Jeżdżę do Włoch przynajmniej raz w roku od lat hm... siedmiu. Czasem jestem gościem, czasem sam się goszczę ale zawsze przywożę przyjemne wspomnienia. Nie znam dużo innych państw tak dobrze, nadrabiam zaległości. Ważne że jest jedno, na którym mi naprawdę zależy.
Książkę "Włoska wyprawa Jamiego" polecam. Jestem fanem kulinarnych publikacji (podobnie jak kulinarnych blogów) ale dość wybrednie podchodzę do sprawy, zwłaszcza zakupu. W tym przypadku nie było inaczej.Italia kojarzy mi się z życiem blisko Ziemi, z socjalizacją, gwarem, pośpiesznie wypijaną kawą, głośnymi targami, przenikającymi się zapachami z małych sklepików i barów, ciężkim powietrzem i całym przeglądem przygód, których tam doznałem. Trudno będzie odnaleźć własne doświadczenia w książce Brytyjczyka, wykwalifikowanego kucharza myślałem sobie. Pomyliłem się. Bardzo.
Oliver opisuje jedzenie z dużą dbałością o przekazanie istoty kuchni włoskiej. Nieskomplikowanych dań, połączenia prostych składników wprawiających kubki smakowe w istne szaleństwo. Jamie zwraca się do mnie jak do kucharza amatora objaśniając krok po kroku co zrobić i jak najlepiej przyrządzić prezentowane dania. Dobra to forma bo mam ochotę go słuchać zamiast czytać recytowanych bezosobowo przepisów.
Widziałem kilka odcinków programu Olivera - nie jest moją ulubioną postacią kuchennego światka ale szczerością podbija poprzeczkę zaufania i zainteresowania sobą. Książka przede wszystkim jest pochwałą włoskiego sposobu jedzenia. Autor próbuje wytłumaczyć wysoką średnią wieku Włochów ich dietą i uderzać tym faktem po oczach rodaków wybierających fast food (wczesne ciąże, życie na zasiłkach... dopisek red). Zdjęcia są rewelacyjne! Ot, sielskie gotowanie i życie razem z Włochami zamknięte w grubej oprawie z charakterystycznym papierem z "mieszanych surowców" nasączonym atramentem. Mocny, wyrazisty ton zdjęć tylko dodaje smaku, dobre książki tak po prostu mają.

Powspominam jeszcze chwilę Italię. Rozpływające się w ustach tiramisu, uwodzące smakiem. Świeże kalmary w Neapolu w lekkiej panierce z dobrze wyczuwalną nutą cytrynową. Pizze bianco, rosso i cały przegląd wariancji na temat. Chleby, które po tygodniu smakują prawie tak dobrze jak pierwszego dnia. Niekończące się stragany warzyw i owoców na Campo di Fiori, gdzie podobno Hanna Suchocka przyjeżdża na motorynce po zapasy do domu. Gelaterie e gelati - najcudowniejsze lody na świecie w setkach smaków i kolorów. Cafe caldo e fredo czyli gorąca i mrożona i kolejki za nią i małym ciastkiem na śniadanie. Przegląd serów i bogactwa produków nie do przecenienia z działu nabiału. Prosciutto crudo i wędliny, na które wydać można ostatnie pieniądze. I sjesty, i beztroska i powolna obsługa w sklepach, i prawie brak centrów handlowych (na naszą modłę) i wyjazdowe sierpnie, zielone kwietnie i wysuszone na wiór lipce... Kto się przeprowadza?
Każdy region to inna kultura, na południu wieje z Afryki, na północy wieje z Alp, a w centrum? W centrum to dopiero jest ciekawie, jak to po kolebce kultury europejskiej spodziewać się można.